ببین مهربونم...
رنگ دوست داشتن من...
رنگ غش و ضعف های هفده سالگی نیست...
یاتندی تب عشق های هجده سالگی...
رنگ دوست داشتن من...
کسلی عصرای چهل سالگیه...
که بی حوصله جلوی تلوزیون می نشینی...
رنگ دوست داشتن من همون چای قند پهلوییه که برات میریزم
وچند خط شاملویی که برات میخونم...
رنگ دوست داشتن من
فرق داره با آدم های این دوره زمونه ...
رفتنی نیست!!
پریدنی نیست!!
مال یه روز دو روز نیست!!
رنگ دوست داشتن من...
روزای غمگین بازنشستگیه...
تق تق عصای شصت سالگیه...
مهربون...
رنگ دوست داشتن من...
رنگ موندنه...
رنگ به پای هم پیر شدنه...
